دانلود تحقیق با موضوع تاريخ تمدن‌هاي بزرگ،
در قالب word و در 19 صفحه، قابل ویرایش.
در قالب word و در 19 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
تاريخ تمدن‌هاي بزرگ با اعتقاد به ماوراءالطبيعه و عالم غيب پيوندي عميق و ناگسستني دارد.
در
دل هر تمدني، صفير بيدارباش مصلحان و يكتاپرستان از يكسو و سفره طمع
برانگيز مفسدان و مشركان از سوي ديگر، دنيا را به صحنه نبردي دايمي تبديل
كرده است.
حتي در تمدن هاي هند و چين نيز آثاري از يكتاپرستي و اعتقاد
به نيرويي بي نهايت در وراي طبيعت كه به تدبير جهان مي پردازد مشاهده مي
شود.
به عنوان مثال،« اوپانيشاد»ها و« بهگود گيتا» انديشه وحدت وجود را
مطرح مي كنند كه در آن خدا، در عين حال كه عين هستي و همه هستي است، مشخصا
مصداق يكي از موجودات نيست و اين امر همان تشخص ناپذيري خدا است.
البته
گاهي نيز صفات متناقضي را به او نسبت مي دهند و يا «منسيوس» كه بزرگ ترين
فيلسوف مكتب اديبان پس از كنفوسيوس در چين است مي گويد: انسان با پروراندن
ذهن خويش تا آخرين حد امكان مي تواند طبيعت را بشناسد و با شناخت طبيعت
مي‌تواند آسمان (خدا) را بشناسد. (1)
با اين وجود، گواهي تاريخ و
يافته‌هاي باستان شناسان در مورد جبهه توحيد عادلانه نيست. آثاري كه از
بت‌ها و بتكده‌ها بر جاي مانده است بسيار بيشتر از مفاهيم بلند توحيدي و
حكمي است كه در برخي كتيبه‌ها و متون مقدس اديان باقي مانده است.
بت هاي
ريز و درشت و معابد زرق و برق دار در نگارش تاريخ بيش از سخنان حكيمانه
عارفاني كه از شهرت گريزان بودند و چه بسا مخاطبي درخور پيدا نمي كردند،
انعكاس يافته است پس نبايد در مطالعه تاريخ از اين نكته مهم غفلت كرد و
دنياي گذشته را كاملا عجين شرك و بت‌پرستي دانست. خداي موحدان، نه قابل
تصور و تصوير بود و نه در مكان و زمان خاصي مي گنجيد. از سوي ديگر نگارش و
گزارش هاي تاريخي در انحصار دربار و جريان غالب بوده است و شاهان و
فرمانروايان، گزارش نبردها و نام و نسب خود را بر مطالب ديگر ترجيح مي
دادند …
در
دل هر تمدني، صفير بيدارباش مصلحان و يكتاپرستان از يكسو و سفره طمع
برانگيز مفسدان و مشركان از سوي ديگر، دنيا را به صحنه نبردي دايمي تبديل
كرده است.
حتي در تمدن هاي هند و چين نيز آثاري از يكتاپرستي و اعتقاد
به نيرويي بي نهايت در وراي طبيعت كه به تدبير جهان مي پردازد مشاهده مي
شود.
به عنوان مثال،« اوپانيشاد»ها و« بهگود گيتا» انديشه وحدت وجود را
مطرح مي كنند كه در آن خدا، در عين حال كه عين هستي و همه هستي است، مشخصا
مصداق يكي از موجودات نيست و اين امر همان تشخص ناپذيري خدا است.
البته
گاهي نيز صفات متناقضي را به او نسبت مي دهند و يا «منسيوس» كه بزرگ ترين
فيلسوف مكتب اديبان پس از كنفوسيوس در چين است مي گويد: انسان با پروراندن
ذهن خويش تا آخرين حد امكان مي تواند طبيعت را بشناسد و با شناخت طبيعت
مي‌تواند آسمان (خدا) را بشناسد. (1)
با اين وجود، گواهي تاريخ و
يافته‌هاي باستان شناسان در مورد جبهه توحيد عادلانه نيست. آثاري كه از
بت‌ها و بتكده‌ها بر جاي مانده است بسيار بيشتر از مفاهيم بلند توحيدي و
حكمي است كه در برخي كتيبه‌ها و متون مقدس اديان باقي مانده است.
بت هاي
ريز و درشت و معابد زرق و برق دار در نگارش تاريخ بيش از سخنان حكيمانه
عارفاني كه از شهرت گريزان بودند و چه بسا مخاطبي درخور پيدا نمي كردند،
انعكاس يافته است پس نبايد در مطالعه تاريخ از اين نكته مهم غفلت كرد و
دنياي گذشته را كاملا عجين شرك و بت‌پرستي دانست. خداي موحدان، نه قابل
تصور و تصوير بود و نه در مكان و زمان خاصي مي گنجيد. از سوي ديگر نگارش و
گزارش هاي تاريخي در انحصار دربار و جريان غالب بوده است و شاهان و
فرمانروايان، گزارش نبردها و نام و نسب خود را بر مطالب ديگر ترجيح مي
دادند …
